İnsan sevdiğini zan etmekle başlar hatalar zincirine dolanmaya ,
aşikar olan sev-i dir gönül yurdunda
sev-i haktan , hakkındır , halkta işlev ile ,
nakŞ’ını g’örendir …
vel hasıl kelam_
-insan sevemez aslında sevdirilir ,,
mutlak olan sev-i nin aşikarlığında..
nihayetimizde uyanmış da olsak ,
uykudan halka zulmden menfi bir oluşla …
uyum sağlarız kelamlarımızda öz’ü merkezde ,
sabit olan g’örüşümüz ile ,
kelamda halk ile (ayn) hitapları yaşarız ,
o dahi yaşanılası ol/an’dır ; olması gerekenin yaşandığı mutlaklık içinde …
_keza biz yine ,
biz’i her kelamda ,
anlamdırırız çün (ayn) k’analdan b/akarız dünya ya…
Ey İnsan Sevmez Sevdirilirsin ÖZ’üne__